Wie zich brandt, moet op de blaren zitten
Studenten anno 2016 zijn opgegroeid en opgevoed in een tijdsbestek dat op een aantal fronten verschillend is ten opzichte van de perioden daarvoor. Studenten zijn mensen van deze tijd en docenten behoren in het algemeen tot de generatie(s) ervoor. Deze verschillen hebben niet altijd een positieve uitwerking. Je zou kunnen spreken van een generatieconflict. Ik zal een en ander toelichten en vertalen naar het schrijven van een scriptie.
Hulp nodig bij je scriptie?
Vul je gegevens in voor een gratis en vrijblijvend adviesgesprek.
10.000+ studenten geslaagd
98% slaagt op tijd
Hbo & wo, online & offline
Scriptiebegeleiding sinds 2005
Inhoudsopgave
Voorbeelden om mee te beginnen
“De weduwe van een man die zichzelf heeft doodgerookt, krijgt $ 23,6 miljard schade-vergoeding van sigarettenfabrikant RJ Reynolds. Dat bepaalde een rechtbank in Florida (VS) (the Washington Post, 19 juli 2014).
Wat gebeurt hier? Het (negatieve!) resultaat van een handeling of keuze waar een persoon zélf verantwoordelijk voor is, wordt verhaald op de fabrikant. Het lijkt erop dat deze persoon slachtoffer is geworden, maar je kunt alleen slachtoffer worden als je iets is overkomen buiten je eigen schuld om.
Een ander voorbeeld is een rechtszaak die is aangespannen tegen McDonalds vanwege brandwonden als gevolg van het knoeien van (te) hete koffie (NRC, 23 oktober 2013). De aanklager heeft gewonnen.
Als iemand aangehouden wordt voor te snel rijden, worden er door de overtreder allerlei smoesjes verzonnen om dit goed te praten. Sterker nog, overtreders worden vaak nog kwaad ook; ze doen alsof hén iets is aangedaan.
Waar het eigenlijk om gaat is het nemen van verantwoordelijkheid voor je handelen. Als dit handelen verkeerd uitpakt, dan heeft dit nadelige consequenties, in eerste instantie zou dat moeten zijn voor de persoon in kwestie zelf.
We zijn nu op een punt in de tijd aangekomen dat een meerderheid de mening is toegedaan dat deze nadelige consequenties door anderen moeten worden opgelost én gedragen, in plaats van door de verantwoordelijke persoon zelf. We willen vaak profiteren van positieve risico’s, maar de nadelige consequenties willen we niet accepteren en proberen we anderen op het bord te schuiven.
Dit symptoom van verzet tegen de eigen verantwoording is wijdverbreid en wordt ook op talloze manieren aan ons opgedrongen. Denk maar aan een liedje als “look what you made me do..” Niemand laat je iets doen als je dat zelf niet wilt. Het is jóuw keuze, je kunt kiezen boos te worden, je kunt ook kiezen dat niet te doen. Zou men volhouden dat iemand je boos zou kunnen maken, dan ben je blijkbaar verworden tot een willoos en dus manipuleerbaar wezen en is de ander er blijkbaar verantwoordelijk.
Terug in de tijd?
De voor-oorlogse generatie en de generatie van vlak na WOII is opgegroeid met het gezegde: “wie zich brandt, moet op de blaren zitten”. Letterlijk en figuurlijk. Men deed geen dingen die men zich niet kon permitteren en men waakte er voor het risico te lopen om in een penibele situatie terecht te komen, financieel of anderszins. Dat impliceerde vaak wel dat bepaalde wensen niet of in elk geval niet snel in vervulling konden gaan.
Tegenwoordig moet alles maar kunnen, en liefst nog snel ook. We veroorloven ons heel makkelijk van alles op heel veel vlakken en als dat negatieve consequenties blijkt te hebben, draait vaak niet de persoon zelf ervoor op.
Studeren anno 2016
Met enige regelmaat komen studenten naar mij toe met de opmerking dat mijn vak de enige barrière is naar het afstuderen (soms is er zelfs al een baan, zonder afgestudeerd te zijn) en of ik een extra tentamengelegenheid/aanvullende opdracht kan formuleren, omdat ze de reguliere tentamens niet gehaald hebben. Ik verwijs ze dan naar de examencommissie, die in veel gevallen hun verzoek honoreert, omdat er anders een “onacceptabele vertraging” in de studie zou ontstaan.
Wat gebeurt hier? Een probleem dat door de student zélf is veroorzaakt, wordt verweten aan zaken buiten de student om (bijvoorbeeld om niet naar colleges te komen en tentamenvragen die daar betrekking op hebben als “onfair” betitelen) en moet worden opgelost door de organisatie c.q. de docent. Deze laatsten dienen blijkbaar faciliterend bezig te zijn: er wordt verwacht dat deze student een voldoende gaat halen voor zijn tentamen, al wordt dit natuurlijk niet zo gesteld: de student móet afstuderen/doorstromen om financiële nadelen voor de onderwijsinstelling te vermijden.
Generaliserend
Hoewel er ook uitzonderingen zijn, lijkt voor de gemiddelde student in het heden te gelden dat hij het resultaat wil, maar de weg daarnaar toe niet zo moeilijk moet zijn. Studenten worden opgevoed in een gemaks-maatschappij. Vroeger zei een student wel eens “dat hoeven we niet te weten, dat hebben we nooit ‘gehad’“, maar leerde alsnog het gevraagde. In deze tijd zeggen studenten “hoef ik niet te weten, ik google het wel“. En wat als de informatie die een zoekmachine geeft niet correct blijkt te zijn? Dan treft uiteraard de zoekmachine blaam.
De volgende vergelijking heb ik weleens getrokken:
Vroeger zette de docent een buffet aan gerechten voor de student neer: de student liep voorbij het buffet en schepte de gerechten op. Nu wordt de docent geacht niet alleen het buffet neer te zetten, maar ook het bord voor de student klaar te maken, dat naar hem toe te brengen en als het tegen zit, dit ook nog bij de student in de mond te stoppen. Als je niet eet heb je honger is vervangen door als ik geen eten krijg ben ik boos, want dan moet ik er zelf achter aan. Het moet allemaal aangereikt worden op een presenteerblaadje, anders wordt er geen moeite voor gedaan.
Het motto lijkt te gelden: Iedereen heeft recht op een diploma! Dat is niet zo, studeren is een elitesport. En met elite bedoel ik niet komaf, maar mentaliteit, doorzettingsvermogen, gebruik van intellect en het nemen van verantwoordelijkheid.
Scriptie
Het schrijven van een scriptie is óók je eigen verantwoordelijkheid. Als je dit niet goed doet, zijn de consequenties voor jou en kun je dit niet afschuiven op de onderwijsinstelling of de begeleider. Deze laatste moeten het schrijven faciliteren, maar de eindverantwoordelijkheid ligt bij de student. Ik realiseer me dat dat in een aantal gevallen veel gevraagd is voor de student die opgegroeid is in de 21 eeuw. Dit is wel een verklaring voor het gedrag, maar het is geen vergoelijking.
Men ziet studenten vaak vreselijk worstelen met het leren nemen van de eigen verantwoordelijkheid. Echter als je studeert aan een HBO of WO instelling zal dat moeten, anders haal je de eindstreep niet. Ook in je verdere carrière zul je worden aangesproken op je handelen en kun je je niet verschuilen achter je collega of baas.
De docent/scriptiebegeleider zal moeten leren omgaan met een generatie die niet handelt en denkt zoals zij dat gedaan hebben/doen. Dat vergt speciale aandacht en skills.
Ik eindig met een beroemde uitspraak van Kennedy, die alsmaar belangrijker wordt, maar ook steeds verder weg dreigt te geraken:
“don’t ask what your country can do for you, but ask what you can do for your country”
Heeft dit jou geholpen? Deel het met anderen:
Heb je vragen over dit artikel?
Laat een comment achter
Heb je vragen over dit artikel? Laat een comment achter en een van onze
begeleiders zal hem zo spoedig mogelijk beantwoorden
Bekijk meer artikelen
Heb je vragen over dit artikel?
Laat een comment achter
Heb je vragen over dit artikel? Laat een comment achter en een van onze
begeleiders zal hem zo spoedig mogelijk beantwoorden
