Om los te breken uit die cirkel moet je de volgende stappen ondernemen. Stap één: inventariseer welke uitsteltechnieken je hanteert en welke afleidingssignalen daarbij horen. Zoek naar de juiste omgeving om te werken; scheid jezelf van telefoon, tablet, televisie of van afleidende personen in je omgeving. Trek je niets aan van wat anderen doen of vinden; als jij wilt weten of een bankje in het park voor jou een geschikte werkplek is, probeer het gewoon uit.

Stap twee: begin zonder te piekeren aan je scriptie zonder meteen aan het eindresultaat te denken. Zo zet je kleine stappen. Wees tevreden met de eerste resultaten. Blijf niet te lang hangen in onderdelen waarop je vastloopt, maar ga liever verder met onderdelen die wel lukken. En probeer dan nog eens met een frisse blik te kijken naar de lastige stukken. Het voordeel is dat je dan al aan delen van je scriptie hebt gewerkt. Bovendien heb je vooruitgang geboekt.

Stap drie: focus op de inhoud, niet op de tijd. Hoe vaak hoor je het niet: ‘Morgen heb ik de hele dag om aan mijn scriptie te werken.’ Of: ‘De komende week ga ik echt knallen!’ Maar wat zegt dat? Je kunt soms in een uur meer bereiken dan in een hele week. Als je ergens geconcentreerd aan werkt en het plezier terugvindt, komen de uren vanzelf. Accepteer ook dat het ene uur het andere niet is. Je kunt in een flow zitten en in een ochtend een hoofdstuk schrijven, of je kunt een hele middag literatuur doornemen waarvan uiteindelijk maar een klein deel bruikbaar blijkt. In beide gevallen heb je aan je scriptie gewerkt.

Als je eenmaal bezig bent, zul je merken dat het gevoel van tijdsdruk vooral in je hoofd zit. Natuurlijk hebben sommige scriptieschrijvers echt een krap schema, bijvoorbeeld omdat ze werk en studie combineren. Zelden zijn dat degenen die het goed kunnen plannen, omdat ze wel moeten. In de meeste gevallen geldt dat je niet als een monnik hoeft te leven als je een scriptie schrijft. De tijd voor dat dagje uit blijft er heus wel, zolang het maar geen ‘dagje uitstel’ is.